Tussentijd

Alleen als ik per vliegtuig reis, drink ik tomatensap, eet ik gerookte amandelen en — noem het ‘guilty pleasure’ — kijk ik naar films die ik thuis nooit zou huren. Makkelijke, sentimentele tranentrekkers waar ik steevast bij moet huilen. Ik wijt het maar aan de rare tijd- en klimaatloze ervaring van het vliegen. Onderweg ben je nergens en weet je eigenlijk geen seconde hoe laat het is. Het ‘flight tracking’-scherm probeert je iets anders te doen geloven door de tijd op de bestemming, de resterende vliegtijd en de tijd op de locatie van vertrek weer te geven. Mij helpt het niet. Ik raak verzeild in existentiële vragen en daar word ik dan weer melancholiek van.

Midnight in Paris

De laatste film van Woody Allen, Midnight in Paris, leek me wel geschikt voor zo’n melancholieke bui tijdens mijn vlucht naar Nairobi. Owen Wilson speelt de hoofdrol, een blonde ‘surf dude’ met een lijzigheid die prima past in voorspelbare Hollywood­producties. De link met Woody Allen zag ik niet meteen.

De plot is simpel. Een schrijver, gespeeld door Wilson, die worstelt met zijn ooit te schrijven bestseller, gaat naar Parijs met zijn verloofde en haar ouders. Om zich te onttrekken aan allerlei verplichte diners slentert hij ’s nachts door de straten en komt hij klokslag middernacht telkens in de jaren twintig van de vorige eeuw terecht. Heel toevallig gaat zijn roman, die maar niet wil vlotten, over nostalgie. Tijdens zijn nachtelijke dwalingen ontmoet hij schrijvers en schilders als Ernest Hemingway, F. Scott Fitzgerald, Gertrude Stein, Salvador Dalí en Pablo Picasso.

Hij wordt verliefd op een van de vrouwen die met deze grote geesten optrekken, en zij op hem. Dat gaat natuurlijk niet, twee mensen uit verschillende tijden. Wel maakt het duidelijk dat zijn aanstaande voor hem niet de ware is. Het is een soort Back to the Future met een intellectueel sausje door al die kunstenaars die het decor van Wilsons innerlijke zoektocht vormen.

Tussentijd

Toch kreeg het idee van het ronddwalen in een andere tijd mij in zijn greep. Zo’n verblijf in de ’tussentijd’ — het ontvluchten van de dagelijkse realiteit, wetende dat dat tijdelijk is — maakt de geest vrij om buiten de vertrouwde perspectieven te denken. Net als bij het vliegen. Hoog in de lucht wordt voor mij altijd helder wat ik belangrijk vind en welke knopen ik moet doorhakken.

Een half uur voor mijn landing eindigde Midnight in Paris met een happy end. Op een brug, rond middernacht, gewoon in 2011, ontmoet hij zijn soulmate. Haastig veegde ik een paar tranen van mijn wangen en keek opzij. Naast mij snurkte een kogelronde Amerikaan. Zonder een blik op het flight-trackingscherm wist ik ineens precies waar ik was.

Verschenen in het Financieele Dagblad

Over de auteur

• 1 september 2014
/ door
• Annemarie de Jong

Annemarie de Jong is Managing Partner voor Better Future, een organisatie die leiderschapsontwikkeling en sociale impact doeltreffend met elkaar verbindt. Jezelf, je organisatie en de wereld verbeteren, 100% betekenisvol. Dat is waar het voor haar om gaat, te allen tijde. Our purpose is to turn dreams on. To show that a more fair, healthy and sustainable world is possible. We take people out of their comfort zone. Into new realities. We unleash passion and imagination. And activate leadership. Until there is no way back.