Over meningen en beslissingen

De man uit Manchester was voor mij de druppel. Ja, hij had wel vóór een Brexit gestemd, maar het was meer een protest, en nu ging het ineens echt gebeuren… Maar dat was niet de bedoeling! Gek word ik van al die mensen met een ongefundeerde mening. Op zich is het van alle tijden, alleen heeft het speelveld zich verplaatst. Voorheen bleef het beperkt tot de beslotenheid van een familieverjaardag, was het gefluister over de jurk van de bruid of over de werklust van een collega. Tegenwoordig kan iedereen lekker losgaan op van alles in de wereld zonder dat er enige nuancering of bewijslast nodig is. En altijd alleen maar negatief. Lekker schoppen tegen een ander, maakt je eigen dag leuker lijkt het devies. Als je leest wat mensen allemaal vinden van Yolanthe, Sylvie en wel of geen zwarte piet, dan krijg je plaatsvervangende schaamte.

Wie neemt de beslissingen?

Toch lukt het me aardig om me voor dit soort losgaan af te sluiten. Ik doe niets op Facebook en in de media volg ik dat soort verhalen gewoon niet. Het lukt me alleen niet om me af te sluiten van de serieuze onderwerpen in de wereld, en dat wil ik ook helemaal niet. Alleen ontmoeten we daar wel dezelfde mensen met een mening. Geen hond wist waar dat referendum met betrekking tot Oekraïne over ging, en de mensen die voor én tegen een Brexit stemden werden veelal geleid door hun onderbuik. Lekker is dat, zulke vergaande beslissingen neerleggen bij mensen die er geen verstand van hebben…

Natuurlijk nemen de mensen die we ervoor aangesteld hebben niet altijd de juiste beslissingen, zijn ze niet altijd competent, en soms zelfs niet te vertrouwen. Daar moeten we gewoon eerlijk in zijn. En toch zijn de meesten wel competent én doen het met de juiste intenties. Ik leg mijn lot liever in hun handen dan in die van miljoenen mensen die geen idee hebben waar ze het over hebben.

Geef de manager meer krediet

Als we het bovenstaande nu eens vertalen naar beslissingen die op ons werk worden genomen, dan zie ik een parallel. Het is de laatste jaren in de mode om het management in een organisatie af te zeiken op basis van hun (vermeende) intenties en integriteit. Veel auteurs van artikelen en boeken over leiderschap hebben zelf nooit leiding gegeven, maar meten zich wel de positie van deskundige aan, en vertellen uitgebreid wat er allemaal mis gaat op het terrein van leiderschap. Medewerkers op de werkvloer weten precies wat de directeur of manager allemaal fout doet, maar ze overzien, en dat is logisch in een andere functie, meestal niet het gehele speelveld.

Waarom krijgen al die goedwillende managers niet iets meer krediet? Ze werken keihard en hebben doorgaans de beste intenties. Maar hé, wij kijken niet graag naar de intenties van de ander. We kijken graag naar de intenties van onszelf. Hoe onhandig ons eigen gedrag ook is, we rekenen er altijd op dat onze omgeving wel ziet dat we de beste intenties hebben. Maar zo kijken we helaas niet naar de ander. Bij de ander zien we vooral het gedrag. En dat daar óók de beste intenties achter zitten, tsja…… Wat zou het mooi zijn als we wat strenger zouden kijken naar ons eigen gedrag en wat milder naar dat van een ander, in de overtuiging dat deze persoon ook de beste bedoelingen heeft.

Vertrouwen

Een korte oefening: neem de persoon in gedachten die je het meest vertrouwt van de hele wereld. Die je je portemonnee in bewaring zou geven en die je op je kinderen zou laten passen. Ja, zie je deze persoon voor je? Is deze persoon ook geschikt om CEO bij pak ‘m beet Shell of Philips te worden…? In veel gevallen zal het antwoord hierop “nee” zijn. Dat komt omdat mensen bij de vraag over het bewaren van je portemonnee vooral, en terecht, naar de intenties en integriteit van de betreffende persoon kijken. Maar als het gaat om het vervullen van bepaalde functies, dan komt er meer bij kijken. Het boek The speed of trust, van Stephen M.R. Covey, waarover wij eerder schreven in De snelheid van vertrouwen en 10 handelingen die vertrouwen creëren maakt duidelijk dat het bij vertrouwen op de werkvloer naast intenties en integriteit ook gaat om capaciteiten en resultaten. Net als foute politici zijn er ook foute managers, maar ik ben ervan overtuigd dat de meesten geen slechtere intenties of een mindere integriteit hebben dan de gemiddelde werknemer. Laat de capaciteiten en het trackrecord van de persoon dan zwaar meewegen.

Terug naar de situatie op jouw werk. Het management zal niet altijd voldoen aan de verwachtingen, maar zij zitten wel op die positie en kunnen van daaruit alle belangen van de organisatie het beste overzien. En uiteraard moeten ze daarbij de mening van de medewerkers polsen. Maar die moeten ze natuurlijk niet blind volgen. Als je als medewerker gewoon “nee” zegt uit protest, dan kan je die man uit Manchester worden. Op een dag gebeurt er iets wat heel slecht is voor het bedrijf, en het was mede jouw schuld…

Over de auteur

• 27 juni 2016
/ door
• Jaco van der Tang

Ik ben Jaco van der Tang, Managing Partner bij COURIUS, auteur en gastdocent bij onder meer de Haagse Hogeschool en Hogeschool Rotterdam. De drie passies in mijn leven: werk, sport en gezin, strijden continu om voorrang. Als deze passies in balans zijn (en dat betekent niet altijd drie x 1/3) dan ben ik gelukkig. En geluk is een mooi uitgangspunt om zelf goed werk te leveren en dat ook aan anderen over te dragen. Lees verder