Over het belang van zelfontplooiing
Er was eens een eekhoorn die van jongs af aan geleerd had om op de grond te leven. Zijn moeder deed dat, zijn vader deed dat en ook zijn broertjes en zusjes leefden op de grond. En ook opa zocht op de bodem van het bos naar eekhoorntjesbrood. Er werd dan ook door iedereen aangenomen dat deze eekhoorn een grondeekhoorn was.
De eekhoorn was best gelukkig met zijn leventje in het bos. Het was een blij bos met blije bosbewoners en dan valt er niets te wensen. Toch knaagde er iets in de eekhoorn. Een ietsjepietsje ontevredenheid, een sluimerend gevoel van ‘er ontbreekt iets’. De eekhoorn kon het niet goed benoemen. Als je het op de man af aan hem vroeg dan antwoordde hij dat hij het idee had dat er meer in hem zat. Onbenutte talenten, nooit opgepakte vaardigheden, je kent dat wel. Nu ja, jij kent dat misschien wel, maar de omgeving van de eekhoorn begreep het eigenlijk helemaal niet. “Doe maar gewoon, zeiden ze. Een eekhoorn is een eekhoorn en een eekhoorn blijft een eekhoorn; het is zoals het is.” En nog meer van dat soort wijsheden.
Daar werd de eekhoorn niet veel wijzer van en hij besloot de allerwijste der wijzen van het bos te raadplegen: de uil. Tenminste, dat werd altijd aan de eekhoorn verteld. Dat uilen wijze wezens zijn. En dat je er antwoord vindt op al je vragen. Dus trok eekhoorn de stoute schoenen aan en vertrok naar de uil. De uil woonde diep in het bos en de eekhoorn was behoorlijk moe toen hij eindelijk de grote ronde schim in de oude eikenboom ontwaarde. Deze zag er niet bepaald uitnodigend uit. Sterker nog; de uil zat met zijn lijf naar voren gericht en had – best wel onbeleefd – zijn hoofd naar achteren gedraaid. De eekhoorn voelde zich niet erg welkom en werd er zelfs wat verlegen van.
“Uh, ahum, stamelde hij. Ik wil graag weten hoe ik mij persoonlijk kan ontwikkelen.” En toen, iets fermer: “Wat kan ik doen aan zelfontplooiing, oh wijze uil?” En de eekhoorn sprong nadat hij dat gezegd had snel achter een struik. De uil bewoog! Langzaam draaide hij zijn kop richting de eekhoorn. “Hoor ik dat goed?, baste hij. Wil jij je ontplooien en ontwikkelen?” De eekhoorn schuifelde voorzichtig achter de struik vandaan en stamelde dat hij inderdaad graag iets aan persoonlijke ontwikkeling wilde doen. “Oeh, ha, antwoordde de uil. Dat werd wel eens tijd dat jij dat ging doen, beste eekhoorn. Dit is mijn tip: ‘leer iets af wat je moeder je heeft geleerd’ en kom dan nog maar eens terug.” De uil draaide zijn kop weer om en er kwam geen woord meer uit.
De eekhoorn was er beduusd van. Had hij het hele bos doorgereisd om wijze raad te halen en dan krijg je dit. Een beetje teleurgesteld droop hij af, op weg terug naar zijn familie. Hij merkte als snel dat hij al lange tijd niets meer gegeten had. Er was ook geen eekhoorntjesbrood te vinden in dit deel van het bos. Flauw van de honger sprak hij daarom een bosmuis aan. “Wat eet jij daar, beste bosmuis?” vroeg hij. De bosmuis liet hem zien en proeven dat het beukennootjes waren. “Dat weet jij toch wel? vroeg de bosmuis verrast. Eekhoorns als jij eten toch heel veel beukennootjes.”
“Nou uh, eigenlijk voor het eerst. En nu ik deze lekkere nootjes proef, begrijp ik waarom ik altijd zo groen rond mijn neus zie. Ik lust helemaal geen eekhoorntjesbrood!” En de eekhoorn holde zo snel zijn pootjes dat konden terug naar de uil. ”Ik heb iets afgeleerd dat mijn moeder mij heeft geleerd, riep hij uit: voortaan eet ik alleen nog maar beukennootjes. En hoe kan ik mij nog meer ontwikkelen?” De uil draaide dit keer iets sneller zijn kop richting de eekhoorn. Dat is snel, dacht hij, die rakker van een eekhoorn is slimmer dan ik dacht. En hij antwoordde de eekhoorn: “Mijn volgende tip is als volgt: ‘Aap niet zomaar je omgeving na’. Behalve mij dan”, besloot hij met een vette knipoog zoals alleen uilen die kunnen geven.
Deze tip bracht de eekhoorn toch wel weer van zijn stuk. Hij had niet gedacht dat wijsheid in cryptische raadsels werd gegeven. Zou elke uil dat zo doen? Zijn hersenen draaiden overuren. Niet na-apen, Behalve die uil dan, omgeving. Wat heeft dit allemaal met ontwikkeling te maken? Elk dier dat de eekhoorn uit zijn omgeving kende, liep op de grond. Dat is omgeving. En die aapte hij na. Maar wat doet die uil dan anders, behalve rare tips geven. En ineens, eureka, had de eekhoorn de oplossing te pakken. De uil zat niet op de grond en de omgeving die de eekhoorn na-aapte zat wel altijd op de grond. Dat moet het antwoord zijn, dacht de eekhoorn. De eekhoorn raapte al zijn moed bij elkaar en sprong zo hoog als hij kon, de boom in. Van tak naar tak en met een souplesse die hij op de grond nooit had laten zien. “I feel free!”, juichte hij. En al gauw zat hij naast de uil bovenin de eikenboom.
“Bedoelde u dit soms, met dat niet na-apen behalve dan wat uilen doen?” jubelde de eekhoorn. Hij voelde zich al helemaal niet meer zo onzeker bij de schimmige uil. “Goed, hoor, zei de uil met een vriendelijke glimlach, maar je bent er nog niet helemaal. Ik heb nog een laatste tip en die is als volgt: ‘doe eens iets onmogelijks, ga letterlijk buiten de gebaande paden”. Met een luide BOEHOE sloot hij af. Hier schrok de eekhoorn zo van dat hij pardoes van de tak af sprong, helemaal vergeten hoe hoog hij in de oude eikenboom was geklommen. Met gespreide pootjes en zijn staart breeduit dook hij de diepte in. “Ik vlieg! Nee, ik zweef! Of nee, ik…” Welnu, in elk geval besefte de eekhoorn dat hij iets vrij onmogelijks deed. Een eekhoorn die vliegt, in elk geval naar beneden dan, daar had hij nooit van gehoord. En met een zachte plof landde hij op de bosbodem neer. Vlak naast de bosmuis die hij eerder had ontmoet. “Beste bosmuis, je hebt mij al eerder geholpen en jij kent de wijze uil al langer. Kan jij mij uitleggen wat er precies is gebeurd? Ik wilde mij ontplooien en ontwikkelen en verwachtte dat de uil mij dingen ging aanleren. En nu heb ik alleen maar dingen afgeleerd.”
“Ja, antwoordde de bosmuis, dat is nogal logisch toch? Als jij je wilt ontwikkelen, dan moet je alle overbodige en onnodige wikkels er af halen. Daarom heet het ont-wikkelen. En zo ook met plooien; ont-plooien. Dan blijft toch vanzelf het beste van jezelf over? Logisch toch. En zulke goede vrienden zijn de uil en ik niet”, sloot hij af met een zuur gezicht. De eekhoorn kon het eigenlijk niet veel meer schelen. “Raar stel”, dacht hij. En als een ware acrobaat klom en vloog en sprong hij door de bomen, op zoek naar overheerlijke beukennootjes en op weg naar een nieuwe toekomst: zijn eigen toekomst.
0 antwoorden
Stuur mij een e-mail als er vervolgreacties zijn.Stuur mij een e-mail als er nieuwe berichten zijn.