Manager met of zonder inhoud?
La Défense is mijn lievelingsplek in Parijs. Ik krijg mijn vrienden lastig uitgelegd dat ik me net zo lief vergaap aan de inmiddels wat sleets geworden kantorenwijk, als te slenteren door Le Marais. In mijn ogen is het woud van spiegelende gebouwen en La Grande Arche als symbool voor Mitterands machtsvertoon, een icoon van de jaren ’80. Schaalvergroting werd het toverwoord, goochelen met spreadsheets verdrong het ambacht. De manager werd geboren, die wist wat er moest gebeuren en die elke tent kon ‘runnen’.
Het is de manager net zo vergaan als La Défense. De glorie van de hoogtijdagen echoot zachtjes na en de grandeur heeft iets aandoenlijks gekregen. De onpersoonlijke torens van ondoorzichtige glas, waardoor je wel naar buiten maar niet naar binnen kunt kijken, weerspiegelen een denkwijze die niet meer past bij vandaag. Het aura van succes rond managers is vervangen door meewarige blikken. Had je maar een vak moeten leren.
De Volkskrant wijdde er een katern aan, met de weinig verheffende kop ‘fuck the manager’. Alles wat er niet goed gaat in onderwijs en gezondheidszorg, sectoren waarin de kern van de zaak wordt uitgevoerd door degenen die het niet voor het zeggen hebben, wijten we aan diezelfde managers die we tot voor kort aanzagen voor de verlosser.
Dat we van ziekenhuizen bestuurlijke gedrochten hebben gemaakt waarin medisch professionals en managers elkaar vakkundig voor de voeten lopen, dat ziet iedereen. Dat denken in termen van schaalvergroting en efficiency leidt tot pervers gedrag en kwaliteit verslechtert, weten we inmiddels ook zeker. ‘Echte’ managers hebben geen verstand van onderwijs, of het beter maken van mensen, denken in cijfers en realiseren zich niet dat schaalvergroting een gedachtenexperiment is, dat niet werkt in de praktijk. Mensen willen werken met mensen. Dat gaat goed tot maximaal 150 stelt psycholoog Mark van Vugt.
Toch is het onterecht om een beroepsgroep die we zelf hebben gecreëerd – inclusief de massale studies om het te worden – alles in de schoenen te schuiven.En net te doen alsof managen los staat van leiderschap. Ik hoor het dagelijks: leiders hebben visie, inspireren en zetten daarmee anderen in beweging. Een manager beheert en controleert. Leiden is leuk, managen is corvee. Ze kunnen moeilijk met, maar zeker niet zonder elkaar.
De beweging naar vakmanschap en menselijke maat is al ingezet. Buurtzorg als antwoord op bureaucratsiche Thuiszorg is een succes en de wijkverpleegkundige komt gewoon weer terug. Vakmensen organiseren zichzelf, in overzichtelijke groepjes. We dromen niet meer van een baan in een spiegelend kantoorgebouw, maar van werk van betekenis, met mensen die we kennen. Met hart voor de zaak én iedereen zijn eigen corvee.
Verschenen in het Financieele Dagblad
0 antwoorden
Stuur mij een e-mail als er vervolgreacties zijn.Stuur mij een e-mail als er nieuwe berichten zijn.