Hotel Thuispaleis
Met zes verzekeringsspecialisten in mijn kielzog fiets ik door Rotterdam. In hun streven als bedrijf maatschappelijker te worden — en dan niet alleen in woorden — neem ik ze mee op ontdekkingsreis door de samenleving. Je wordt namelijk niet maatschappelijker door in een kantoortuin te zitten brainstormen. Dat begint met ervaringen opdoen en in gesprek gaan met mensen.
Ik zet een stevig tempo in, op voor mij bekend terrein, dicht bij huis. De rest volgt, mopperend omdat ik vrijwel door elk rood licht fiets. We koersen over de Erasmusbrug naar Hotel Thuispaleis, midden in de Millinxbuurt op Zuid.
Hotel Thuispaleis
Hotel Thuispaleis is een hotel met slechts één kamer, gerund door de wijkbewoners. Kunstenaar Jan Konings, de bedenker, zag dat de wijk barst van de talentvolle thuiswerkers, die achter hun voordeuren in hun eentje meubels maken, catering verzorgen, schoonmaken en haren knippen. Al die talenten laat Konings samenkomen in de werkruimten op de tweede etage van het hotel. Hij brengt de kracht van de wijk letterlijk naar buiten.
De lunch met een aantal thuiswerkers start onwennig: we zoeken naar de juiste toon en vragen. Praten doen ze wel, deze dames, maar wat beweegt hen echt? En hoe kunnen we hier iets mee? Ik lees het van de voorhoofden van de verzekeraars. Maar naarmate die laatste vraag naar de achtergrond verdwijnt, worden de gesprekken geanimeerder. Hun enthousiasme is aanstekelijk. Mijn reisgenoten raken geïnspireerd door het concept: de wijkbewoners als eigenaar en ondernemers in de wijk. Maar ze voelen ook de frustratie over de regelgeving, die ooit was bedacht om als vangnet te dienen, maar die nu echt ondernemerschap in de weg lijkt te staan. Een dilemma waar we die dag niet uit komen.
Natuurlijke wijze
Het idee achter Hotel Thuispaleis inspireert. Konings volgt namelijk paden die op natuurlijke wijze zijn ontstaan. Dat maakt zijn concept krachtiger dan wanneer iemand zelf die paden gaat aanleggen en een nieuw ontwerp bedenkt achter de tekentafel.
Na onze reis door de stad zullen mijn expeditiegenoten de komende weken meer ontmoetingen hebben bij diverse bedrijven, voordat zij bij de laatste ‘bestemming’ aankomen: hun eigen bedrijf. Wat betekenen al die ervaringen? We staan vlak voor een doorbraak naar een andere koers: zakelijk én met sociale impact. Zonder precies te weten waar we uitkomen, toont de groep eigen verantwoordelijkheid en ondernemerschap om die koers te realiseren. Nu is het de kunst te zien welke paden op een natuurlijke wijze ontstaan, en niet per se iets nieuws te willen bedenken. En dat zeg ik ook tegen mezelf.
Verschenen in het Financieele Dagblad
0 antwoorden