Hoe lopen de hazen?

Begin 2013: we hebben net de ene dopingbekentenis na de andere gehad. De één schoorvoetend, de ander opgelucht. Je vraagt je wel af door wie deze mensen zich laten adviseren. Michael Boogerd zou er bijvoorbeeld beter aan hebben gedaan om in de slipstream van Lance Armstrong te bekennen. Nu bleef hij nog een aantal maanden liegen en draaikonten, terwijl iedereen vol leedvermaak zat te wachten wanneer ook hij met de billen bloot ging. Over het managen van je imago gesproken…

Om de renners heen zijn ook het management van de wielerploegen en de sponsors aan de beurt. Die kiezen bijna allemaal dezelfde tactiek. Door te vertellen dat ze nergens van af wisten. Dat ze ook zo verbaasd waren dat hun renners op andere plaatsen trainden dan ze dachten. Dat ze toch een heus antidopingprogramma hadden. Dat ze dachten dat de goede prestaties kwamen door een extra bord spaghetti. En ze hadden de renners nog wel zo een verklaring laten tekenen dat ze het niet zouden doen. Kortom, in goed Nederlands: Ik wist nergens van. (In het Duits klinkt het zo onaardig). De journalisten proberen vervolgens te bewijzen dat de managers en sponsors er wel degelijk van af wisten.

Maar nu even een heel andere invalshoek: stel dat ze er inderdaad niets van wisten. Dan zijn ze net zo incompetent als wanneer ze er wel van wisten. Een manager moet weten wat er speelt bij zijn mensen, bij zijn superieuren en bij de concurrent. Of je bedrijf klein of groot is of dat je in een vrijwilligersorganisatie functioneert. Je moet weten hoe de hazen lopen.

Wat is het sentiment? Welke ambities en belangen heeft de ander? Wat vindt die persoon van jou?

Sommigen kiezen ervoor om zich in het roddelcircuit te begeven, want daar hoor je tenminste wat. Andere managers lekken informatie in de hoop in ruil hiervoor iets terug te krijgen. Of ze misbruiken hun macht door medewerkers tegen elkaar uit te spelen. Het behoeft geen betoog dat dit niet handig is. Het is manipuleren en dat leidt vroeg of laat tot problemen: Dallas- en Dynastytaferelen.

Maar hoe dan wel?

• Houd je ogen en oren goed open.
• Vraag om feedback aan je omgeving.
• Toon je oprechte interesse in je collega’s: in hun werk en in hun privéleven.
• Zorg dat je een secretaresse hebt of een andere collega die zo in het bedrijf staat dat je de dingen hoort die collega’s je niet in je gezicht durven zeggen.
• En ga altijd vertrouwelijk om met informatie die je over mensen of over het bedrijf krijgt.

Als je weet hoe de hazen lopen, dan helpt het om het juiste moment te kiezen voor je sollicitatie of je nieuwe idee. Of om er te zijn voor een collega in nood. Het kan je ook behoeden voor onheil. Ik geef je een paar indicatoren van naderend onheil. Als je ineens de helft minder telefoon krijgt of niet wordt uitgenodigd voor besprekingen waar je voorheen wel bij was. Je wordt dan geëxcommuniceerd zoals dat heet. Jij bent al een gepasseerd station, maar niemand heeft het je nog verteld. Het kan ook zijn dat je ineens namen in de cc van mailwisselingen ziet staan die daar normaliter niet stonden. Van hogerop, de ondernemingsraad of van andere managers. Dat moet direct een alarmbel doen rinkelen bij je.

Als je niet weet hoe de hazen lopen, dan komt gevaar altijd onverwacht op je af en word je een angsthaas.

Boekentip: INKOPPERS voor wie geen managementboeken leest, Jaco van der Tang

Over de auteur

• 12 augustus 2013
/ door
• Jaco van der Tang

Ik ben Jaco van der Tang, Managing Partner bij COURIUS, auteur en gastdocent bij onder meer de Haagse Hogeschool en Hogeschool Rotterdam. De drie passies in mijn leven: werk, sport en gezin, strijden continu om voorrang. Als deze passies in balans zijn (en dat betekent niet altijd drie x 1/3) dan ben ik gelukkig. En geluk is een mooi uitgangspunt om zelf goed werk te leveren en dat ook aan anderen over te dragen. Lees verder