Carrière maken
Laat ik maar met de deur in huis vallen: ik geloof niet in carrière maken. Carrière maken impliceert dat carrière maken het te behalen doel is. Als je doorvraagt bij iemand die carrière wil maken, dan kom je uit op zaken als invloed, roem en geld. Maar mensen die de route van carrière maken bewandelen, komen meestal van een koude kermis thuis. In grote lijnen zijn er namelijk twee mogelijkheden. Of het lukt niet, en dat is een bittere pil. Of het lukt wel, en dat is vaak nog erger. Dan komt namelijk de pijnlijke conclusie dat al dat harde werken weliswaar een carrière met bijkomende voordelen oplevert, maar dat het niet gelukkig maakt. Dat bewustzijn slaat in als een bom. Persoonlijk denk ik dat dit de reden is waarom er in Hollywood en in de muziekwereld zoveel mensen zelfmoord plegen. Omdat het leven tegenvalt als het niet (of niet meer) gaat om de passie voor het vak, maar om de carrière.
Hard werken om carrière te maken
Het is ook heel hard werken als je carrière wilt maken. Je moet allemaal dingen. Lange dagen maken, je baas pleasen, populair zijn bij je medewerkers, een goede beoordeling krijgen, van baan veranderen, verhuizen. Maar ja, je moet er wel wat voor over hebben, je wilt namelijk carrière maken. Dit zijn de managers die gekunsteld en krampachtig overkomen en die overspannen raken als het tegen zit.
Doe wat je leuk vindt
Weet je wat veel beter werkt? Doe gewoon wat je leuk vindt, dan komt die carrière vanzelf. Ja, dat is makkelijk praten voor al die mensen die van hun hobby hun werk hebben weten te maken. Zoals mijn vrouw, die gek is op paarden. Zij heeft haar werkzame leven tot nu toe in een paardenkliniek gewerkt, paardrijles gegeven en een eigen ruitersportwinkel gehad. Zoiets gaat niet vanzelf, daar moet je wel je best voor doen. En ik snap dat zoiets niet voor iedereen is weggelegd. Maar toch kan iedereen het op zijn eigen leven betrekken.
Drie fasen in werkzame leven
Zelf heb ik hierin drie fasen doorgemaakt. Aan het begin van mijn werkzame leven was ik nooit bezig met carrière maken. Ik begon onderaan de ladder en deed gewoon mijn werk zo goed mogelijk, omdat ik zo ben opgevoed (fase plichtsbesef). Dit leidde, voor mij onverwacht, tot verschillende promoties. Toen ik doorkreeg dat ik carrière aan het maken was, ging ik me daarop richten. Dat werd achteraf bezien de fase waarin het allemaal heel moeizaam ging. Ik genoot niet meer van mijn werk goed doen, zonder er een promotie voor terug te verwachten. Ik wilde de volgende stap zetten (fase carrière najagen). Helaas kan ik het moment niet meer precies terughalen, maar ergens onderweg vond ik de rust. Ik wist beter wat ik leuk vond en waarin ik goed was en ging me daarop richten. Vanaf het moment dat ik minder mijn best ging doen om carrière te maken, kwam mijn carrière in een stroomversnelling (fase geestelijke onafhankelijkheid).
Je hebt altijd invloed
In iedere baan, in iedere vrijwilligersfunctie, zijn legio mogelijkheden om je werk te beïnvloeden. Ik ontmoette de directeur van Van Haren, je weet wel van de schoenen. Van Haren won de afgelopen jaren verschillende prijzen in de categorie “Beste Werkgever”. Ik vroeg hem hoe het kwam dat de medewerkers in zijn bedrijf zo tevreden zijn. Hij gaf aan dat het kwam door de grote regelruimte die de medewerkers bij Van Haren ervaren. Het is inderdaad bekend dat ervaren regelruimte van grote invloed is op de tevredenheid van medewerkers. Maar ik had het juist niet bij dit bedrijf verwacht. Ik zei ook tegen hem dat ik die regelruimte niet kon plaatsen. Van Haren bepaalt de winkellocatie, de openingstijden, de prijsstelling en het assortiment. Ja, zei hij, maar je krijgt alle vrijheid in de manier waarop je het doet en hoe je met elkaar samenwerkt.
Als je het zo bekijkt kan iemand die aan de lopende band in een fabriek staat altijd nog invloed uitoefenen op zijn eigen welbevinden, de sfeer in het team, de samenwerking met andere afdelingen, de kwaliteit van zijn werk en nog heel veel andere zaken. Maar je moet wel eerst kijken wat jij leuk vindt. Als je iedere dag de klok naar 17.00 uur en nul seconden moet kijken, dan zijn het lange dagen.
Blijf of ‘wordt’ gewoon
Nog een laatste voorbeeld. Kees Jansma werd ooit sportverslaggever omdat dat zijn droom was. Hij had toen niet bedacht dat hij wilde managen of zo. Hij bleek gewoon een heel goede, gepassioneerde sportverslaggever met managementkwaliteiten. En zo werd hij als vanzelf manager bij Studio Sport en bij Voetbal International. Jaren later bedacht hij dat hij het miste om verslaggever te zijn en koos hij ervoor om bij Canal+ weer “gewoon” verslaggever van wedstrijden te worden.
Zoals het verhaal van Kees Jansma gaat, zo gaat het bij de meeste mensen die carrière hebben gemaakt. Ze hadden een passie voor iets, ze zijn er voor gegaan en het heeft ze ergens gebracht. Er zijn ook veel mensen die hun passie hebben gevolgd, maar die geen enorme carrière hebben gemaakt. Ik wed dat die veel gelukkiger zijn dan carrièrezoekers.
Ga jij voor een carrière of voor geluk? Laat je reactie achter onder dit artikel.
0 antwoorden
Stuur mij een e-mail als er vervolgreacties zijn.Stuur mij een e-mail als er nieuwe berichten zijn.